Toen COVID-19 in maart 2020 het Boston Hospital begon te infiltreren, was ik een vierdejaars geneeskundestudent en voltooide ik de laatste klinische rotatie. Toen de doeltreffendheid van het dragen van een masker nog ter discussie stond, kreeg ik de opdracht om patiënten op te volgen die de eerste hulp binnenkwamen omdat hun klachten niet van respiratoire aard waren. Op weg naar elke dienst zag ik de tijdelijke testruimte opgroeien als een zwangere buik in de ziekenhuislobby, met steeds meer officiële ondoorzichtige ramen die alle activiteiten binnen bedekten. “Patiënten die verdacht worden van COVID, gaan alleen naar de dokter.” Op een avond, toen ze de monitor, muis en toetsenbord afveegde met een verscheidenheid aan desinfecterende doekjes, vertelde de hoofdbewoner aan het personeel van de residentie: het was een nieuw ritueel en markeerde een verschuiving in diensten.
Elke dag op de eerste hulp voelt als dansen met het onvermijdelijke. Aangezien steeds meer medische scholen cursussen annuleren, heb ik het gevoel dat dit mijn laatste keer als student kan zijn elke keer dat ik een patiënt tegenkom. Heb ik voor een vrouw die bijna flauwviel tijdens haar menstruatie, alle oorzaken van abnormale baarmoederbloedingen overwogen? Heb ik de belangrijkste vraag gemist om te stellen aan een patiënt met plotselinge rugpijn? Zonder afgeleid te worden door de pandemie, is het echter onmogelijk om alleen op deze klinische problemen te focussen. Het verbergen van deze angst om af te studeren zonder alles te leren, is een vraag waar bijna iedereen in het ziekenhuis zich zorgen over maakt: krijg ik het coronavirus? Zal ik het doorgeven aan degene van wie ik hou? Wat is voor mij egoïstischer - wat betekent dit voor mijn bruiloft in juni?
Toen mijn rotatie later die maand uiteindelijk werd geannuleerd, was niemand gelukkiger dan mijn hond. (Mijn verloofde zit vlak achter.) Elke keer als ik naar huis ga van mijn werk, zodra de voordeur wordt geopend, zal zijn behaarde gezicht zichtbaar zijn door de spleet in de voordeur, zijn staart kwispelt, mijn voeten schokken, Ik trek mijn kleren uit en spring tussen de douche. Toen de ceremonie eindigde met de schorsing van de medische schooldienst, was onze puppy blij om zijn twee mensen meer naar huis te laten gaan dan we ooit eerder hebben gehad. Mijn partner, doctor in de geneeskunde. De studente, die net het kwalificatie-examen heeft afgelegd, begon haar veldonderzoek - vanwege de pandemie is dit werk nu voor onbepaalde tijd opgeschort. Met onze hernieuwde tijd merken we dat we de hond uitlaten terwijl we leren hoe we op de juiste manier sociale afstand kunnen bewaren. Tijdens deze wandelingen werken we hard aan het bestuderen van de subtiele details van biculturele bruiloften die extreem ingewikkeld worden.
Aangezien ieder van ons een kinderarts van een moeder heeft - ieder van ons heeft een andere persoon geërfd - zijn er veel meningen over hoe we de verbintenis van hun kinderen het beste kunnen vieren. Wat vroeger een niet-confessionele bruiloft was, evolueerde geleidelijk aan tot een complexe evenwichtsoefening, met respect voor de Pacific Northwest en protestantse wortels van mijn partner en mijn eigen Sri Lankaans/boeddhistische tradities. Als we willen dat een vriend een enkele ceremonie voorzit, krijgen we soms drie verschillende priesters om toezicht te houden op twee verschillende religieuze ceremonies. De vraag welke ceremonie een formele ceremonie zal zijn, is niet zozeer impliciet als wel rechttoe rechtaan. De tijd nemen om verschillende kleurenschema's, huisaccommodaties en aankleding te onderzoeken, is genoeg om ons af te vragen voor wie de bruiloft is.
Toen mijn verloofde en ik uitgeput waren en al uitkeken, kwam de pandemie. Op elk controversieel kruispunt in huwelijksplanning neemt de druk op kwalificatie-examens en verblijfsaanvragen toe. Als we met de hond wandelden, grapten we dat de waanzin van onze familie ons ertoe zou brengen om in een opwelling te trouwen in de stadsrechtbank. Maar met de aanhoudende lockdown en de toename van het aantal gevallen in maart, zien we dat de mogelijkheid van ons huwelijk in juni steeds kleiner wordt. Tijdens deze buitenwandelingen werd een optie van een week werkelijkheid omdat we hard hebben gewerkt om de puppy twee meter afstand van voorbijgangers te houden. Moeten we wachten tot de pandemie voorbij is, weten we niet wanneer het zal eindigen? Of moeten we nu trouwen en hopen op feestjes in de toekomst?
Wat ons tot onze beslissing leidde, was dat toen mijn partner nachtmerries kreeg, ik in het ziekenhuis werd opgenomen voor COVID-19, inclusief enkele dagen ademhalingsondersteuning op de IC, en mijn familie aan het overwegen was of ze me van de beademing moesten halen. Toen ik op het punt stond af te studeren en stage te lopen, was er een gestage stroom van medisch personeel en patiënten die stierven aan het virus. Mijn partner stond erop dat we deze situatie zouden overwegen. “Ik wil deze beslissingen nemen. Ik denk dat het betekent dat we moeten trouwen – nu.”
Dus we hebben het gedaan. Op een koude ochtend in Boston liepen we naar het stadhuis om onze huwelijksakte in te vullen voor de geïmproviseerde bruiloft een paar dagen later. Om het weer voor deze week te bekijken, hebben we de datum ingesteld op de dinsdag met de minste kans op regen. We stuurden een haastige e-mail naar onze gasten om aan te kondigen dat de virtuele ceremonie online kon worden gestreamd. De peetvader van mijn verloofde stemde er genereus mee in om de bruiloft buiten zijn huis te leiden, en wij drieën brachten het grootste deel van de maandagavond door met het schrijven van geloften en ceremoniële parades. Toen we dinsdagochtend rustten, waren we erg moe maar erg opgewonden.
De keuze om deze mijlpaal te kiezen van een paar maanden planning en 200 gasten tot een kleine ceremonie uitgezonden op onstabiele wifi is absurd, en dit kan het best geïllustreerd worden als we op zoek zijn naar bloemen: we kunnen vinden Het beste is de cactus van CVS. Gelukkig was dit het enige obstakel die dag (sommige buren verzamelden narcissen bij de plaatselijke kerk). Er zijn maar een paar mensen die verre van sociaal zijn, en hoewel onze familie en familieleden mijlenver online zijn, zijn we erg blij - we zijn erg blij dat we op de een of andere manier van de druk van ingewikkelde huwelijksplanning en de angst van COVID zijn verlost - 19 En vernietiging verergerde deze druk en brak een dag aan waarop we vooruit kunnen. In zijn paradetoespraak citeerde de peetvader van mijn partner een recent artikel van Arundhati Roy. Hij wees erop: “Historisch gezien hebben epidemieën mensen gedwongen te breken met het verleden en hun wereld opnieuw te bedenken. Dit is niet anders. Het is Een portaal is een portaal tussen de ene wereld en de andere.”
In de dagen na de bruiloft noemden we onvermoeibaar dat portaal, in de hoop dat we door deze bevende stappen te nemen, de chaos en onevenredige verliezen erkennen die het coronavirus heeft achtergelaten – maar laten de pandemie ons niet helemaal stoppen. We aarzelen tijdens het hele proces en bidden dat we het juiste doen.
Toen ik in november eindelijk COVID opliep, was mijn partner al bijna 30 weken zwanger. Tijdens de eerste paar maanden van mijn ziekenhuisopname had ik een bijzonder zware opnamedag. Ik voelde pijn en koorts en werd de volgende dag gecontroleerd. Toen ik werd teruggeroepen met een positief resultaat, huilde ik alleen toen ik in zelfisolatie lag op het luchtbed dat onze babykamer zou worden. Mijn partner en hond zaten aan de andere kant van de slaapkamermuur en deden mijn best om uit mijn buurt te blijven.
We hebben geluk. Er zijn gegevens waaruit blijkt dat COVID grotere risico's en complicaties kan opleveren voor zwangere vrouwen, zodat mijn partner virusvrij kan blijven. Door onze bronnen, informatie en netwerkprivileges hebben we haar uit ons appartement gehaald terwijl ik de quarantaine aan het voltooien was. Mijn cursussen zijn goedaardig en zelfbeperkend, en ik heb verre van een beademingsapparaat nodig. Tien dagen nadat mijn symptomen begonnen, mocht ik terug naar de afdeling.
Wat blijft hangen is niet kortademigheid of spiervermoeidheid, maar het gewicht van de beslissingen die we nemen. Vanaf het hoogtepunt van onze informele bruiloft keken we uit naar hoe de toekomst eruit zou kunnen zien. Met een leeftijd van meer dan 30 jaar staan we op het punt een dubbel-medische familie in te luiden, en we zien een flexibel venster beginnen te sluiten. Het plan voor de pandemie was om te proberen zo snel mogelijk na het huwelijk kinderen te krijgen, gebruikmakend van het feit dat slechts één van ons een moeilijk jaar tegelijk doormaakte. Naarmate COVID-19 vaker voorkomt, hebben we deze tijdlijn gepauzeerd en herzien.
Kunnen we dit echt? Moeten we dit doen? Destijds vertoonde de pandemie geen tekenen van einde, en we wisten niet zeker of het wachten maanden of jaren zou zijn. Bij gebrek aan formele nationale richtlijnen om de conceptie uit te stellen of na te streven, hebben experts onlangs gesuggereerd dat onze kennis van COVID-19 mogelijk geen formeel, uitgebreid advies waard is over het al dan niet zwanger worden tijdens deze periode. Als we voorzichtig, verantwoordelijk en rationeel kunnen zijn, is het dan toch niet onredelijk om het te proberen? Als we de beproevingen van het gezin te boven komen en in deze onrust trouwen, kunnen we dan ondanks de onzekerheid van de pandemie samen de volgende stap in het leven zetten?
Zoals veel mensen verwachtten, weten we niet hoe moeilijk het zal zijn. Elke dag met mij naar het ziekenhuis gaan om mijn partner te beschermen, wordt steeds zenuwslopender. Elke subtiele hoest heeft de aandacht van mensen gewekt. Als we buren passeren die geen mondkapje dragen, of als we vergeten onze handen te wassen als we het huis binnenkomen, raken we ineens in paniek. Alle nodige voorzorgsmaatregelen zijn genomen om de veiligheid van zwangere vrouwen te garanderen, ook tijdens het daten, het is moeilijk voor mij om niet te verschijnen voor de echografie en test van mijn partner - ook al wacht ik op me in een geparkeerde auto met een blaffende hond Voel een verbinding . Wanneer onze belangrijkste communicatie virtueel wordt in plaats van face-to-face, wordt het moeilijker om aan de verwachtingen van onze familie te voldoen - die gewend zijn geraakt aan participatie -. Onze huisbaas besloot ineens een unit in onze meergezinswoning te renoveren, wat ook onze druk opvoerde.
Maar tot nu toe is het pijnlijkste om te weten dat ik mijn vrouw en ongeboren kind heb blootgesteld aan het doolhof van COVID-19 en de gecompliceerde pathologie en gevolgen ervan. Tijdens haar derde trimester waren de paar weken die we apart doorbrachten gewijd aan een virtueel onderzoek van haar symptomen, angstig wachtend op de testresultaten en tikkend op de dagen van isolatie totdat we weer samen konden zijn. Toen haar laatste neusuitstrijkje negatief was, voelden we ons meer ontspannen en vermoeider dan ooit.
Toen we de dagen aftelden voordat we onze zoon zagen, waren mijn partner en ik niet zeker of we het nog een keer zouden doen. Voor zover we weten, kwam hij begin februari aan, intact-perfect in onze ogen, als de manier waarop hij aankwam niet perfect is. Hoewel we enthousiast en dankbaar zijn dat we ouders zijn, hebben we geleerd dat het tijdens een pandemie veel gemakkelijker is om 'ik doe' te zeggen dan om hard te werken om een gezin op te bouwen na een pandemie. Wanneer zoveel mensen zoveel dingen hebben verloren, zal het toevoegen van een andere persoon aan ons leven enige schuld hebben. Terwijl het tij van de pandemie blijft eb, vloeit en evolueert, hopen we dat de uitgang van dit portaal in zicht komt. Wanneer mensen over de hele wereld beginnen na te denken over hoe het coronavirus hun respectieve wereldassen kantelt - en nadenken over de beslissingen, besluiteloosheid en niet-keuzes die in de schaduw van de pandemie zijn gemaakt - zullen we elke actie blijven afwegen en voorzichtig verder gaan. vooruit, en nu gaat het vooruit in het tempo van een baby. tijd.
Dit is een opinie- en analyseartikel; de standpunten van de auteur of auteur zijn niet noodzakelijk die van Scientific American.
Ontdek nieuwe inzichten in neurowetenschap, menselijk gedrag en geestelijke gezondheid via 'Scientific American Mind'.
Posttijd: 03-09-2021